Bak şimdi aklıma geldi. Küçükken babam bana yılbaşı hediyesi almıyor diye yarım saatlik yol boyunca sessiz sessiz ağlamıştım. Çocukken de sessizce ağlardım.
Sonra babam anlayıp lego tarzı bir oyuncak almıştı. Uzun zaman eğlenmiştim onunla.
Bir de benim oyuncak trenim hiç olmadı. Nedense hep oyuncak trenim olsun istedim. Büyüdükten sonra bir anlamı kalmıyor sanırım, şimdi eskisi kadar hevesli değilim ama yine de komşu çocuklarının oyuncak trenlerini gördüm mü oynamadan edemiyorum. Saatlerce izleyebilirim aynı yolculuğu, başım hiç dönmez.
Babamın dayısı hacca gidiyordu, hiç kimseden bir şey isteyemezdim o zamanlarda da, halam zorla söyletmişti, arkasından çekip "Dayı, bana oyuncak tren alır mısız?" dedim kısık sesle, önce anlamadı, sonra tekrar söyledim, bu sefer duymamazlıktan geldi sanırım. Herkesin dedesi ninesi hacca gider ışıltılı parıltılı bir sürü ıvır zıvır getirir, benim niye öyle Noel Baba gibi bir akrabam olmadı diye düşünmüyor değilim.
Neyse amannn büyüyünce kendi oyuncak trenimi kendim alırım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder