Fakültenin ilk yılları.. O zamanlar hâlâ güler yüzlüyüm. Minibüste yer ayırttım, 2 numara dediler. 1 numarada da bir kadın oturuyormuş. Kapıyı açınca gülümsedim, "Merhaba" dedim, oturdum yerime. Kadın çok abuk bir şey olmuş gibi şaşkın gözlerle baktı bana.
"Merhaba, buranın insanları güler yüzlüymüş, gerçekten dedikleri kadar varmış." dedi. "Öyleyizdir, öyle olmak lazım" gibi saçma bir şeyler söyledim. Sonra bu başladı anlatmaya.
-Biz İstanbul'da oturuyoruz, İstanbul'da nerde bulacaksın güler yüzlü insanı. Çok sevdim kızım seni.
-Sağ olun teyzecim, öyle işte havalar da pek bir güzel.
-Öyle. Ben de oğlumu ziyarete geldim. Oğlum burda kalıyor.
-Hım ne güzel. Gezersiniz biraz siz de.
-Evet evet. Harika yerler burası. Oğlum da pek yakışıklıdır bak dur göstereyim sana resmini.
O zamanlar var olan bir Nokia vardı, var mı şimdi bilmiyorum, arkasına fotoğraf yerleştirebiliyordunuz. Kadın telefonu çıkardı
-Bak işte oğlum, yakışıklıdır maşallah.
-Allah bağışlasın tabii.
-Oğlum çok yalnız, burda kimseyi tanımıyor, sen numaranı versen de ben iletsem oğluma, konuşsanız, anlaşırsınız da siz.
-Hımm. Şey işte böyle buranın havasına da güven olmuyor.. Yalnız mı kalmış oğlunuz.? O zaman şöyle yapalım teyze.. Şunu alın bu babamın numarası. Babam çok yardımsever biridir. Oğlunuzun bir şeye ihtiyacı olursa yardım eder babam, yalnızlık çekmez oğlunuz
-Peki.. Hım.. Tamam..
Çok bozuldu kadın, ben de o öyle durunca üzüldüm. Aslında yapmam bunu kolay kolay ama güler yüzün böyle işler açmasına sinir oluyorum napayım.
Sonra kadın cezaevini sordu. Ben de tarif ettim. Meğer oğlu gasp suçundan içerdeymiş. Ama onun bir suçu yokmuş. Yani kadın bana öyle söyledi.
"Öbür oğlumun yüzünden girdi bu oğlum. Bu oğlum çok iyidir"
gibi şeyler söylemeye devam etti.
Ama kadında pamuk teyze tipi yoktu. 40'lı yaşlarında çatlak birine benziyordu. Neyse bu da böyle bir vakaydı. Aklıma gelir daha bir dolu var bu hikayelerden :)
Mahkumlara da sabır diliyorum. Allah sabır versin.
