İşe girdiğimden beri erkeklerden daha bir nefret etmeye başladığımı söyleyebilirim. Hepsi evli güya ama her sabah ben aşık oldum diyerek geliyorlardı. İnternette sohbet sitelerinin hepsini ezbere biliyorlar, Gugıl sayfasına baktığımda arama çubuğunda "T" yazdığımda "tanga kız" çıkıyordu. Karısını doktora götürüyor adam "İyileştiği kadar artık napayım" diyordu..
Her gün onların yediği haltları gördükçe daha bir tiksiniyordum erkeklerden. Tamam biliyordum erkeklerin çoğunun abazan olduğunu ama buralardaki evli erkekler sakindir 40 yaşındaki adam en azından evine bağlıdır diye düşünüyordum ama nerdee.. İnternette birileriyle tanışıyorlar gerizekalı kadınlar da koşa koşa iş yerine gelebiliyorlardı. Hadi yakışıklılar falan desem yok arkadaş o da yok. Hepsinin de çoluğu çocuğu vardı, benim aklım almıyor bu hadiseleri..
Neyse ki işten zamanında ayrıldım da en azından sevdiceğimin başını daha fazla ağrıtmadım, onlara kızıp saçma sapan sorulara boğuyordum adamcağızı. Evlilik demirden leblebi imiş gerçekten.
Farklı evlerde oturup farklı hayatlara sahip olmak en güzeli. İşte çocuk düşünmedikçe süper bir yaşam. Çocuk işi bozuyor. En iyisi bunların hiçbirini düşünmemek.. Ama işte ailem hepsinden beter. Onlara göre iş bulur bulmaz evlenmem gerek. Sevgilim de olamaz. Kimseyle görüşemem.
Annem evlenmemi istiyor ama bugüne kadar kimi gösterdiysem anlattıysam olmaz dedi. Babamsa bu olayların çok dışında o benim aseksüel olmamı tercih ediyor. Hiç evlenmemeliyim ve sevgilim olmamalı. Bilemiyorum bu zatlarla nereye kadar devam edecek hayatım. Atandığım zaman peşimden gelecekler, gelemezlerse beni birilerine emanet edecekler, ordan burdan çıkacak babam "Ce eeee" diyecek ciddi ciddi takip edecek beni biliyorum. İş yerine giderken bile takip ediyorsa sabah sabah o zaman hayde hayde takip eder. Göstermelik bir evlilik yapıp kurtulmayı bile düşünmüştüm ama arada sırada gelmeyecekler mi yanıma, aradıklarında o zatı telefona istemeyecekler mi, gerçi küçük ihtimal bunlar ama olsun yine de düşünmek lazım.
Evlatlıktan reddetseler ne iyi olacak.
