Anadan babadan böyle gördüm ben, mütevazılık iyi bir şey diye kandırdılar beni.
Bu güne kadar, herkesin beni zavallı zannetmesi dışında bir boka yaramadı halbuki. Ve bugün yaşadığım bir olaydan sonra da pes ettim. Yeter lan, yeter..!!
Biri "Sizinle tanıştığıma inanamıyorum, şu an çok heyecanlıyım" diyor. Öbürü, benimle aynı işi yapan gerizekalı, nerde, ıvır zıvır iş varsa bana kakalıyor. Sırf kompleksinden.
Hem de sırf kibarlığımdan dolayı reddedemeyip bir sürü ayak işi aldım o rica etti diye.
Aradı bugün, agucuk gugucuk yaptı. İyi tamam madem zor durumda kaldınız bakarım bir çaresine, birini bulurum olmazsa dedim.
Birkaç kişiyi aradım kimse kabul etmedi ama sinirden de kuduruyorum, bu iş niye bana teklif ediliyor diye.
Sonunda dayanamadım geri aradım bunu. Bahsettiğin yerden olaylı bir şekilde ayrıldığım için gururuma dokunuyor açıkçası gidip orası için bir şey yapmak dedim.
Tamam dedi sadece ama biliyorum ki yarın öbür gün bu bana yol su elektrik olarak geri gelecek. Gelirse gelsin napayım, yetti canıma artık.
Bir şey bilmiyormuşum gibi, bir şeyden anlamıyormuşum gibi davranıyorum bazen ama sırf ukalalık gibi algılanmasın diye ne bileyim, ne düşündükleri de umurumda değil esasında ben zaten yapamıyordum ukalalığı, ayıp diye öğretilmiş bana..
Yetti artık ama, bu sefer son arkadaş. Bundan sonra saygı maygı yok. Bizim işte saygı, eziklik olarak algılanıyorsa benden bu kadar arkadaş.. 60 yaşındaki adamlar yalakalık yaptığında, hoş görmek yerine saygılı saygılı konuşmak yerine, burnu havada biri olacağım. Benden bu kadar efendim.
Ailemin öğrettiği bir şeyden daha vazgeçiyorum ama güçlü olmak için şartmış bu, üzgünüm baba, üzgünüm anne..
