Yine Gülecek Bir Neden Lazım

"Hızla çıktım içinizden, deriniz oldum."

Veysel Çolak

vernonsullivan'ı sevdim. Selam olsun sana!

Tükenmişlik... 

Dışarıdan bakan kimse tükendiğimi söyleyemez. Kimi zaman titreyen ellerim, kimi zaman gözlere bakamayışım, kimi zaman çok fazla ve ani sinirim... Tüm bunlar benim tükendiğim anlamına gelmiyor, değil mi? Gelmiyor!

İnsanlardan ne zaman nefret ettim bilmiyorum. Düşünüyorum düşünüyorum bulamıyorum. İnsanlara değer vermeyi ne zaman kestim? 

İlişkiler ama bak abartısız her türlü ilişki çürümüş. Bunu her gün biraz daha iyi anlıyorum. Arkadaşlıklar, aşk.. Zaten aşk diye bir şey var mıymış, yokmuş. Hâlâ şaşkınım; onca zaman var olmadığını nasıl olmuş da anlamamışım. Bunu herhangi bir eziklikle, acıyla söylemiyorum. Tespitim budur. 

Sonracığıma işte... Blog değil mi? Yazmayı çok istiyorum ama bir türlü uygun kelimeleri bulup içimi dökemiyorum. Son zamanlarda içimi döktüğüm sikindirik yazılar yazıyorum sanki; artık espri yok, artık dünya meseleleri yok... Sadece boktan cümlelerimle anlattığım içimin içi var. Ne saçma! 

Her şeye yeniden başlamak istiyorum. Hani yetişkinler için tek yeni yıl şarkımız var ya: "Kendime yeni bir ben lazım." diyor. Heh o şarkı tam bana göre işte. Yeni bir aşk ve iş kısmını çıkar gerisini yapmam şart. Gerisinde ne diyordu?

Anlatsam roman olur denilen mükemmel atraksiyonlu hayatımın keşke her köşesini anlatabilsem size. Beni sever misiniz, ergenlerin özendiği biri mi olurum bir anda bilmiyorum.

Yazamadıklarım çoğaldıkça blog yazılarım azalıyor.